All aboard!

De volgende ochtend werden we alles behalve fris en fruitig wakker maar wel met hilarische herinneringen aan de dag daarvoor. Gewapend met flesjes water en wat aspirientjes op zak, aten we een ontbijtje bij het restaurant om de hoek. Tijdens het ontbijt verslikte Saar zich in een stukje spek en scheurde zo haar mild.

Het was niet echt haar mild die gescheurd was, maar na zo’n negen keer gevraagd te hebben welk orgaan zich onder haar rib bevond omdat daar de pijn zat, moesten we toch met een diagnose op de proppen komen.

Na het ontbijt, waarbij de kater er bij velen niet minder op was geworden, gingen we op weg naar de Spaanse trappen. Daar eenmaal aangekomen was het duidelijk dat Saar die waarschijnlijk een spiertje gescheurd had, te veel pijn had om nog echt iets te kunnen ondernemen. Na nog een beetje rondgeslenterd te hebben in de wijk Trastevere, besloten dan ook weer terug te lopen naar Piazza Campo ‘d Fiori waar we rond de klok van 14:00 uur door onze taxi chauffeur Paolo opgehaald werden.

 

We liepen langs een uitnodigend terras met vriendelijke bediening en besloten hier dan ook plaats te nemen en nog ‘n klein hapje te bestellen:

Vier keer brushetta met tomaat

Één keer brushetta met sardientjes

Één keer minestrone soep

Toen ik de minestrone soep voorgeschoteld kreeg deed deze mij een beetje denken aan wasbak van een horeca keuken waarin net negenendertig borden op de hand waren afgewassen.
Omdat ik ook wel eens wat gegeten had dat er héél lekker uitzag en toen vies tegen viel (mijn ex) besloot ik de vreemd uitziende soep het voordeel van de twijfel te geven.
Bij de eerste hap constateerde ik al een pH waarde die gelijk was aan dat van zoutzuur.

*Die soep is even zuur als dat wijf in de kerk* *Misschien vergiftigde de pausjes elkaar hier wel mee.*

Ongeveer 0,7 seconden nadat ik mijn soep aan de kant geschoven had was het onze al reeds verwonde Saar die met een bloedgang het terras afstormde, op zoek naar een toilet waar ze geruime tijd verbleef.

Eenmaal terug op het terras zag ze lijkbleek en brak het zweet haar aan alle kanten uit. We besloten een ander plekje op te zoeken. Niet veel verderop vonden we een vrij rustig plein bij een groot gebouw die bewaakt werd door militairen. Op het plein stond een fontein waar we met z’n allen op konden zitten.

Één van de militairen zag er van een afstandje goddelijk uit en we hoopten eigenlijk dat hij nog iets dichterbij zou komen. *Zullen we iets kapot maken?* * Hij schiet ons af* *Die mag zijn mitrailleur wel in me legen* 

Toen hoorden we vaag op de achtergrond een geluid dat deed denken aan een crèche zeehonden die voor het eerst te water gelaten werden.
Het was Saar, die zich tijdelijk gedistantieerd had om op het stoepje een partijtje te gaan zitten projectiel braken.

*De stront heeft de ventilator geraakt* 

Verpleegkundige Anne ontfermde zich over het slachtoffer en ook de bloedmooie militair kwam verhaal halen.

*OMG hij komt onze kant opgelopen* *Kijk dat komt nou mooi uit*

*We geven Saar vaker bedorven sardientjes* *Zit mijn haar goed?*

De militair bleek van dichtbij even mooi als van ver af alleen sprak de beste man geen woord Engels. Hij vroeg zich af wat met Saar aan de hand was (wij ook hoor) en verwees naar een ambulance die iets verderop op het plein geparkeerd stond.

Laura deed haar best uit te leggen dat Saar een of ander verrot visje langs haar strottenhoofd had laten glijden en nu dus waarschijnlijk een voedselvergiftiging had.

Bij de ambulance broeders aangekomen kreeg Saar te horen dat ze naar het ‘HOSPITAL’ (inclusief Italiaanse handgebaren) moest’.

‘NO HOSPITAL’ luidde haar antwoord en daar was de kous mee af.

Anderhalf uur later stonden we met onze koffers klaar voor het appartement en was de toestand van Saar er niet veel beter op geworden. In deze conditie kon zij onmogelijk terug vliegen en we begonnen ons lichtelijk zorgen te maken.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld constateerde Anne dat er een hospital aanwezig was en liet ze Saar geen andere keus dan even een ‘bezoekje’ te brengen.

Van het een kwam het ander en al snel lag Saar in een ziekenhuisbed inclusief infuusje in haar arm. Om het proces een beetje te versnellen en dus onze vlucht te kunnen halen draaide onze IC verpleegkundige Anne de kraantjes wat verder open. Dit leidde tot grote paniek bij de drieënzestig jarige verpleger Luca, die het door laten lopen van een infuus klaarblijkelijk vergeleek met het maken van een goede stoofpot. I’m sorry Luca, we have no time for this, no piano piano today kameraad, we need to fly back to Holland, within two hours!

 

*Wat hangt hier trouwens voor een gruwelijke lucht?*

*Kunnen ze je geen andere kamer geven?* *Ja, dit is echt schandalig, alsof iemand zich faliekant bescheten heeft en de muren net schoongemaakt zijn!*

*Godverdomme Saar, het zijn je schoenen, heb je daar overheen gekotst ofwat?*

Toen Luca doorkreeg dat het de bedoeling was Saar mee naar huis te nemen in plaats van een nachtje te laten logeren op zijn afdeling kwam hij met een spuitje aanzetten.

Do you have allergies? Yes

Anaphylactic? Yes

Ai, ai, ai!

But Luca, when I get a anaphylatic shock, does that happen here, or in the air?

It will happen here. But than you can save me? Yes. Okay than I want it!

Kort nadat ze haar spuitje kreeg trok het ranzige lever kleurtje op haar gezicht langzaam weg en begon ze zelfs weer wat praatjes te krijgen. *Die is klaar voor vertrek*

 

We bedankten Luca hartelijk voor de goede zorgen en vertrokken iets minder fris dan bij aankomst maar wel met een fantastische herinnering samen terug naar huis…

 

Liefs Kel