We are going on a trip!

Iedereen heeft wel een favoriet verhaal. Het is zo’n verhaal waar je hart kleine sprongetjes gaat maken als je er aan terug denkt en wat je tot in den treuren wil blijven vertellen om de herinnering eraan in leven te houden.
Ik mag me gelukkig prijzen met maar liefst twéé van deze verhalen en ik hoop dat ik er in de toekomst nog een paar mag toevoegen.

In de aankomende blogs neem ik je mee op meiden-trip naar Rome (IT)

De namen van mijn vriendinnen heb ik veranderd omdat hun baldadige gedrag en ongenuanceerde uitspraken ervoor kunnen zorgen dat ze op staande voet ontslagen worden. (Ikzelf ben natuurlijk helemaal niet zo.)
Ik wil je daarom al op voorhand waarschuwen voor de volgende zaken:
Oneerbiedigheid, ontzettend dikke ochtend lul, alcohol-misbruik en acute voedselvergiftiging.
Aan de mensen die de onze lieve heer aan de muur hebben hangen, onze excuses alvast.

Met zes meiden op stedentrip naar Rome, dat klinkt als een feest en dat was het ook.
Het idee voor deze trip en de hele planning hiervan hadden we te danken aan Laura die al enkele keren daarvoor Rome had bezocht.

Laura kreeg in haar zoektocht naar good Italian food, bijval van Jessie en zo onstond er een draaiboek (ja, mensen een fucking draaiboek op vakantie) deze kregen we op voorhand al via de email toegestuurd.
Van de bezienswaardigheden die we gingen bezoeken tot de restaurants waar we gingen eten, alles stond genoteerd.
Zelfs de lokale slijterijen werden meegenomen in ons draaiboek.(lees: om 17:00uur lopen we terug van het colloseum en kopen dan wat flessen wijn voor in het appartement. Deze zullen we ongeveer rond 18:00uur ontkurken)

*Als iemand tussendoor iets zegt of roept dan zet ik deze uitspraak tussen twee sterretjes* Dit gebeurd overigens met enige regelmaat.

Ciao Bella

Na een taxi-ritje van ongeveer dertig minuten waarin alle ins and outs over Rome op ons afgevuurd werden door onze Italiaanse taxi chauffeur Paolo, wiens stem klinkt als een slecht afgestemde viool, kwamen we aan bij ons appartement.
Het appartement lag in een smal steegje , grenzend aan Piazza Campo de ‘Fiori.
Vanaf de buitenkant deed het appartement typisch Italiaans aan. Het was hoog en smal en had luikjes voor de ramen en een gigantische voordeur.

We werden hartelijk ontvangen door de eigenaresse die ons mee naar boven nam en een quick toer door het appartement gaf. Na een paar vluchtige minuten waarin ze verwees naar de toeristen belasting die betaald moest worden en de WiFi code stond ze alweer met één voet buiten.
Ons restte enkel nog de vraag: ‘can we smoke here?’ ‘No I’m sorry’ luidde het antwoord. *We gaan gewoon uit het raam hangen als ze weg is met ‘r dikke Italiaanse anus.*

Oh okay no problem, then we go outside for a smoke.

Het appartement was ruim en deed erg warm aan. Het bedroeg twee etages met een open verbinding en geen deuren (enkel op de badkamer) Je kon elkaar als het ware altijd zien. De warme uitstraling kwam voornamelijk doordat er veel hout elementen terug te vinden waren, waaronder een grote houten balk bovenaan de trap waar je gebukt onder door moest lopen.

 

Als (VOORMALIGE) kettingrokers van de groep hingen Jessie en ik als eerste met een sigaret uit het raam, terwijl de rest van de dames op ”ontdekkingstocht” door het appartement ging. De beddenindeling werd ondertussen gemaakt en vanaf de bovenetage kreeg ik de vraag van Saar of ze mijn beddengoed mocht omruilen met die van haar omdat ze niet zo goed tegen het ”stofje” kon. Aangezien ik me niks vreemds kon voorstellen bij het materiaal van het beddengoed stemde ik in.

Eenmaal boven aangekomen kwam ik tot de conclusie dat het ”geruilde” beddengoed een consistentie had van 90% stof en 10% katoen en dat hieronder slapen solliciteren was naar acute COPD. Om het nog een beetje erger te maken lag er nog een licht ontvlambare rode tafelloper over heen. *Dit komt recht uit een ezelsstal.*

Omdat mijn longen het dit tripje toch al zwaar te voortduren kregen, (mede dankzij het beddengoed), besloot ik nog maar een sigaret op te steken met bijval van Jessie. Terwijl we semi nonchalant uit het raam hingen constateerde we dat we een overbuurman hadden. Die we voor het gemak ‘Giuseppe’ noemen.

Giuseppe die ik midden dertig schat, lag op de bank tv te kijken met de luikjes voor zijn ramen half geopend. We keken als het ware door een grote kier naar binnen. Toen hij in de smiezen kreeg dat we hem aan het begluren waren verplaatste hij zich naar het midden van de kier, zodat we hem in volledig konden zien. Vervolgens verdween een handje in zijn jogger en gaf hij een goede zwengel aan zijn apparaat.

*Kom gauw kijken, we hebben een perverse overbuurman* *Huh, wat dan?* *Hij zit gewoon te rukken*.

Binnen 0,11 seconden hingen we met zes meiden uit het raam en keken twaalf ogen naar het kruis van de overbuurman.
Dit was meer publiek dan waarop Giuseppe gehoopt had en de luiken gingen dicht.
De rest van de avond verliep rustig. Na het eten pakten we nog een terrasje en kropen vroeg onder de wol of tafelloper in mijn geval.

 

Liefs Kel