Sterke verhalen

Als verpleegkundige maak je wel eens wat mee. Inmiddels heb ik een mooi repertoire aan verhalen die het ontzettend goed doen op feestjes en partijen.
Van levens redden tot gruwel-verhalen, you name it! Die gruwel verhalen bewaar ik meestal voor de mensen die, wanneer ik vertel dat ik verpleegkundige ben, denken dat het OK is over hun lichamelijke ongemakken, lichaamssapjes en andere viezigheden te beginnen. Fellow nurses zullen dit vast wel herkennen, echt vreselijk als mensen dat doen!
Stop die ranzige hamerteen met ingegroeide kalknagel maar weer terug in je croc Linda en maak een afspraak bij de pedicure.

Gaan we dan!

In de nachtdienst belde een collega mij op. Zij was haar ronde aan het lopen om te checken of alle ramen en deuren dicht waren. Bij het passeren van het mortuarium hoorde ze gesnurk uit een koelcel komen en ze vroeg of ik even wilde komen kijken.
Uh NEE! Ik bedoel, hoe freaky is het als iemand die dood hoort te zijn opeens weer het levenslicht ziet en je geen idee hebt wat je zal aantreffen?!

Ik kon ik mijn collega natuurlijk niet in de steek laten en dus stelde ik haar gerust dat het vast niks was en ik een ‘kijkje’ kwam nemen. Aangekomen bij de koelcel stond mijn collega, wiens gezicht even wit was als de benen van de gemiddelde Nederlander me al op te wachten. FUCK ME RUNNING!!! Er klonk een duidelijk mannen-gesnurk vanuit het mortuarium. ‘Dat heb ik de slavinken in mijn ijskast nog nooit horen doen’
OK, dit is niet het moment om grapjes te maken, wat de FUCK moeten we doen? Een ding was zeker, wij gingen echt niet die koelcel inlopen en besloten de politie te bellen.

Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat de heren in (voormalig) blauw er waren en de zenuwen gierden door mijn lichaam. Toen de agent arriveerde en het ‘zaakje’ kort geobserveerd had besloot hij de deur te openen, OH MY GOD! ‘Blijf maar een beetje achter me staan opperde hij. Ik dacht: is goed Rambo maar mijn hoofd is even breed als je rug dus of dit veel nut heeft..

Met zijn hand op zijn vuurwapen zwengelde hij de deur open om vervolgens zelf opzij te stappen en mij met een schoudergebaar richting de deuropening te duwen. Ja, uh lekker dan!
Ik nam een vluchtig kijkje en zag twee levenloze lichamen onder een kleedje, niks bijzonders, waren het niet dat een van de lichamen tegen het koelelement aanstond en door de trillingen van dit element de nog aanwezige lucht en vocht in de longen een snurkend geluid verzoorzaakte! De persoon in kwestie werd een klein stukje verschoven en daarmee kwam er een eind aan het gezaag.

De opluchting was vooral bij Rambo van zijn gezicht af te lezen, ik bood daarom aan dat hij me altijd kon bellen als hij hulp nodig had…
Met het sluiten van de koelcel kwam de nachtdienst bijna ten einde en kon ik wéér een fantastisch verhaal toevoegen aan mijn persoonlijke collectie.

X Dé