Morning madness
De volgende ochtend was ik als eerst uit de veren. Het beloofde een prachtig warme dag te worden en de eerste zonnestralen vielen ons steegje binnen.
Saar en Jessie, die op de beneden etage sliepen, waren inmiddels ook wakker en druk in gesprek over hoe kut ze geslapen hadden en de nachtelijke geluiden die ze in het appartement gehoord hadden.
*Kel, ben je nou echt al aan het roken?* * Is de overbuurman al wakker* klonk het nu ook vanaf de bovenetage.
Nog voordat ik antwoord kon geven op beiden vragen verscheen Giuseppe (zijprofiel) in enkel een te heet gewassen t-shirt voor een opengeklapt raam, waar hij zich uitgebreid uitrekte.
Zijn ontzettend dikke ochtend lul die ik een centimeter of drieëntwintig inschat hing er halfstok bij. De aanblik van deze chorizo worst, die me enerzijds hongerig maakte en tevens een gevoel van walging opriep, zorgde ervoor dat ik alleen nog maar het woord: PIEMEL kon uitbrengen.
Dit riep ik, ongeveer drie keer achter elkaar.
In de hoop nog een glimp op te vangen van Giuseppe’s keiharde drieëntwintig centimeter zette Saar het vanaf de bovenetage op een rennen om vervolgens met haar hoofd tot stilstand te komen tegen de grote houten balk boven de trap.
*hahahaha* *gaat het met je?* *ah, jammer Giuseppe is weg!*
Na deze bijzondere manier van wakker worden, scoorde we een ontbijtje en namen we het draaiboek door.
Voor vandaag stond het Vaticaan en nog enkele andere bezienswaardigheden op het programma. Ervaringsdeskundige Laura vertelde ons dat we niet met ontblootte schouders of benen het Vaticaan naar binnen mochten en dat we dus iets bedekkends mee moesten nemen. *wat een kut-tent*.
Na ongeveer dertig minuten ons ongenoegen geuit te hebben en zelfs het plan je tieten flashen in het Vaticaan de revue gepasseerd had, grepen we allemaal een jasje en gingen op pad.
In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, Amen
Toen we aankwamen bij het Vaticaan constateerde we dat we hoogstwaarschijnlijk ‘n uurtje of drie in de rij moeten staan om binnen te komen.
*kom op jongens, we moeten iets verzinnen*
Voorkruipen leek onze enige optie en Laura begon een plan te bedenken.
Blijven jullie hier maar even staan dan ga ik met Anne en Bo kijken of we ergens in de rij aan kunnen sluiten. We zagen ze tussen de zuilen aan de rechterkant van de rij verdwijnen. *Dat wordt niks*
Tien minuten later ging de telefoon, kregen we de coördinaten door en stonden we tot groot ongenoegen van alle andere mensen die wel netjes hun beurt afwachtte vooraan in de rij.
Bij binnenkomst werd het meteen duidelijk dat dit serieuze shit was. Overal stonden beveiligers en toen we een van hen vroegen waar we een Chardonnay konden bestellen werd dit op zijn zachts gezegd, niet gewaardeerd.
*Het wordt nog een hele kluif hier je tieten te flashen*
*Jezus Christus zijn we in Shanghai ofwat?*
*Waar zouden ze de kleine jongetjes verstoppen?*
Nadat we een poosje rond hadden gelopen en over de eelt-poten van een of andere heilige in standbeeld vorm hadden gewreven, besloten dode pausjes te gaan bekijken in de tombe.
*Misschien heeft eentje nog ‘n stiffy in zijn kistje, dan staat de deksel nog een ‘n beetje open*
Terwijl we vol ongeloof waarnamen dat veel pauzen kort nadat ze verkozen waren vermoord werden door hun concurrentie, spotte ik best een ‘leuke’ opgebaarde-paus-bewaker aan mijn rechter flank.
Het was zo’n type waarmee je jezelf niet voor het altaar zag staan maar die je wel met een paar wijntjes op mocht penetreren.
Inmiddels hebben de andere meiden hem ook opgemerkt en we besluiten contact te leggen.
*Moet ik meteen fysiek worden of verzinnen we een vraag?*
*Ik zou ‘m mee het biecht hok intrekken en op z’n klarinet blazen’*
*Ja jij hebt elk blaasinstrument al tegen je huig aan gehad*
OPB= Opgebaarde-paus-bewaker.
Laura opende ‘m : ‘Hello, can we ask you something’?
OPB: Yes ofcourse, what do you want to know?
We want to know if the previous pope is also buried here?
OPB: (Lacht) where are you from girls?
*Hij snapt de vraag niet, misschien moet je toch even ergens wrijven Kel*
We are from the Netherlands, but we want to know if the previous pope is also buried hier, you paardenlul.
OPB: No girls, the previous pope is not buried here, because he is not dead.
*Goede vraag Laura, petje af!*
Na deze gênante vertoning waarin fysiek contact de betere optie was geweest, begon onze lever langzaamaan ontwenningsverschijnselen te krijgen en werd het de hoogste tijd wat alcohol naar binnen te gooien.
De Sixtijnse kapel lieten we voor was het was en we manoeuvreerde ons weer een weg naar buiten waarbij de onaardige bewaker die ons Chardonnay grapje niet kon waarderen nog even volledig afgezeikt werd, op z’n Nederlands natuurlijk!
Dat ging best lekker, totdat Jessie haar mond open trok: ‘Ja, haha, look at that nose’ inclusief een vingertje die nog eens extra aanduidde waar de levensgrote neus zich precies in het gezicht bevond. *VROUW, NEDERLANDS.*
Niet ver van het Vaticaan verwijderd streken we neer in een authentiek Italiaans restaurant waar we ons te goed doen aan pizza’s, pasta’s, ‘n paar wijntjes en limconello als toetje.
Om het kerkelijke gevoel nog even vast te houden besloten we ook nog de Santa Maria della concezione te bezoeken. Beter bekend als de knekelkerk. Oftewel: Een kerk die van binnen helemaal bekleed is met de botten van overleden monniken.
Bij binnenkomst ontvingen we zwarte poncho’s om onze ontblote lichaamsdelen wederom te verbergen. HILARISCH. We besloten dan ook deze te dragen i.p.v. onze eigen jasjes.
We konden zo de set afgelopen zijn bij sister-act en dit alleen zorgde al voor de nodige lach uitbarstingen die bij de andere bezoekers niet in goede aarden vielen. (Lees: Ssssstttt)
*Zij heeft echt een beurt nodig* *had dat vieze, verzuurde wijf het nou echt tegen ons*
In eerste instantie liep je door een klein museum waar je meer informatie over de kerk zelf kreeg.
*wat is dit voor waardeloze bedoeling hier*
Toen we de hoek omliepen en daadwerkelijk in de kerk terecht kwamen, voltrok zich een theatraal schouwspel voor onze ogen. Een dame gedroeg zich alsof ze in het mortuarium naar een dierbare overledenen aan het kijken was, terwijl ze eigenlijk gewoon naar een uit de kom geschoten heup van een dode monnik keek.
Laura, die volledig in de lach schoot vluchtte het hoekje om en gaf haar uitbarsting daar volledig de vrije loop. Binnen een mum van tijd hingen we met zes meiden vast in een lach-kick inclusief astmatische hijg geluiden en buikpijn. Ik lieg als ik zeg dat dit het meest ongepaste is wat ik ooit gedaan heb maar eerlijk is eerlijk, dit kon echt niet!
Het had ons dan ook niks verbaasd als we bij buitenkomst pamfletten met: wantend, dead or alive aan de bomen vastgenageld zouden zien.
Na het avondeten bij een wat chiquer restaurant, besloten we nog even verder te gaan met DRINKEN.
We verplaatsen ons terug naar Piazza Campo ‘d fiori, waar we in een gezellig kroegje belandde en leuk contact legde met een groep jongens uit Rome.
We bleven tot in de vroege uurtjes plakken en toen het tijd was om naar ‘huis te gaan’ liepen de jongens, die dezelfde kant op moesten met ons mee.
Terwijl de rest van de meiden al naar boven gingen, kletste Jessie en ik er nog lustig op los met de boys en werd er voor de verandering nog maar een sigaret opgestoken. Vanuit ons appartement klonk geschaterlach en een hoop ander kabaal. Zo nu en dan viel er een nootje op ons hoofd en binnen aanzienlijke tijd hing er een boze Italiaanse oma uit het raam die met handen en voeten gebaarde naar ons, alsof wij degene waren die de overlast verzoorzaakte. WE NEED TO GO! We namen afscheid van de jongens en eenmaal boven aangekomen werd ons duidelijk wat er zich hier afspeelde.
Onze overbuurman Giuseppe was in slaap gevallen op de bank met zijn raam open.
Dit was de uitgelezen kans wraak te nemen op deze groot geschapen Italiaanse potloodventer.
In eerste instantie werd er één borrelnootje per keer gegooid maar al gauw werden dit handen vol. Opeens kwam Laura aangerend met een of ander glazen standbeeld die Bo, nog net voor dat ze ‘m wou lanceren uit haar handen kon grissen.
Nee Laura, dit kun je echt niet op Giuseppe gooien! Teleurgesteld zette Laura het standbeeld terug en richtte zich weer op de nootjes.
Giuseppe, die inmiddels onder een laag borrelnoten bedolven was, verkeerde nog steeds in comateuze toestand. Maar dan komt er uit het niets een meisje overeind die met haar hand haar oog afdekt.
*what the fuck, Giuseppe heeft een vriendin* *we hebben een borrelnoot in haar iris gegooid*
We sloten het raam en rende met z’n allen naar de keuken, waar we verscheiden minuten en enkele van ons met een vergiet op de fontanel gebukt op de grond bleven zitten.
Waarom we dit deden weet ik niet maar het had waarschijnlijk met de alcohol te maken.
Rond de klok van 05:00 uur moet ik een fantastisch schouwspel weg gegeven hebben als Kel/Don Corleone waarbij ik mijn wangen met Italiaanse wc-papier opgevuld had. Ik herinner mij hier niks van maar het was zeker indrukwekkend, aldus de ‘groep.’
Deel drie van Girls just wanna have fun lees je morgen!
Liefs Kel
